kendimi bildim bileli şiddetli yağmurdan korkardım. her ne zaman yağmur yagsa, icimi bir hüzün sarardı. sanki ona gözyaşlarımla eşlik etme gerekçesiyle icimde tarifsiz bir duygu oluşurdu.
bir gün yine çok şiddetli bir yağmur yağdığında, yanımdaki arkadaşım ellimden tuttu ve benimle dışarıya cıktı. özellikle de yanımıza şemsiye almamamız gerektiğini söyledi. dışarıda sicim gibi sakur sukur yağan yağmurun eşliğinde, resmen rahat ve yavaş bir tempoyla gezdik. önce bu yaptığımıza anlam veremedim. sırılsıklam ıslanıyorduk neticede, ve ıslaklığın ta ic çamaşırlarıma kadar ulaştığını fark ettim.
bak, görüyorumsun ebru dedi, yerleri izle- yağmur tüm pislikleri alır götürür. yağmur tüm izleri siler. ne varsa eskiye dair, hepsi suyla beraber akıntıya gider. su arındırır. su ferahlık verir ve suya hepimizin olduğu gibi doğanın da çok ihtiyacı var.
yaklaşık bir saat kadar yağmurun altında hic acele etmeden yürüdükten sonra eve geldik. kendimi bir farklı hissediyordum. yağmurdan hüzünlenmeye gerek yoktu, çünkü yağmuru farklı gözle görünce, onun aslında ne çok gerekli olduğunu anlayıp, hatta onda huzur buldum.
o gün bugündür her şiddetli yağmur yağdığında, o aksamı hatırlarım.
bugün yine çok şiddetli yağmur yağdı. inanılmaz bir şekilde. tam o esnada dışarıdayım. durdum ve diger insanlar gibi kaçmadım, bir saçağın altına gizlenip onun yağmasını izledim. icimden dua ettim. bu yağmurun tıpkı kaldırımları temizlediği gibi tüm yürek acılarımı, tüm hayal kırıklarımı ve üzüntülerimi yok etmesini diledim rabbimden.
en önemlisi insanin tüm korkularını yenebilmesi. ben en çok kaybetmekten korktuğum insanları kaybettim. artık korkacak da hic birseyim kalmadı.
daima arınmayı unutmamalıyız. su arindidir.
İnsan yağmur gibi olmalı bence, herkesi
ıslatabilmeli..
Rahmet"i kuşanıp, herkese her şeye
merhamet etmeli..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder